Η ελληνική τηλεόραση των 00s δεν φημίζεται για το subtle χιούμορ της — και οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη δεν είχαν καμία τέτοια πρόθεση
Αυτή την εβδομάδα, οι Επιεικείς Έφηβοι μπαίνουν φυλακή μαζί με τη Φώτο, τη Λιλίκα, την Σκαρμούτσου, τη Μπόχαλη, τη Καίτη Κολεσίδου και τη Μπούρνοβα για να θυμηθούν μια από τις τελευταίες μεγάλες camp παραγωγές στην ελληνική κωμωδία. Μια σειρά που δεν σάρωσε στα ratings όσο οι προκάτοχοί της, επικρίθηκε για το λεξιλόγιο, έχασε τον δρόμο της με ένα κάπως άβολο love story, και τελικά κέρδισε cult status.
Ο όρος camp αναφέρεται σε ένα είδος αισθητικής που αγαπά την υπερβολή, το κιτς, το στυλιζαρισμένο δράμα και την ειρωνεία — είτε επίτηδη, είτε ακούσια. Είναι το στυλ που δεν φοβάται να είναι “πολύ”, να φλερτάρει με το γελοίο ή να μετατρέπει την κακή γεύση σε απόλαυση.
Camp είναι το στυλ που αγαπά την υπερβολή, το κιτς, τα έντονα χρώματα, τις κραυγαλέες ερμηνείες και το θέατρο για το θέατρο. Μπορεί να είναι εκούσιο ή ακούσιο, αλλά πάντα γοητευτικό.
Είναι το «πολύ» που γίνεται τόσο πολύ, ώστε γίνεται απόλαυση. Είναι το σοβαρό που φοράει ροζ γούνες και λέει “φςςς, ο Χάνιμπαλ” με στόμφο.
Γιατί οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη είναι camp;
- Γιατί οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες με σαμπάνια, ντεκαπάζ και δηλώσεις βγαλμένες από μυθιστόρημα εκδίκησης.
- Γιατί έχουμε τη Λιλίκα με τις γόβες και την Μαίρη Σκαρμούτσου με τα στρατιωτικά να φωνάζει «Πρακτοράκο;».
- Γιατί η φυλακή μοιάζει περισσότερο με πασαρέλα-καμπαρέ παρά με χώρο εγκλεισμού.
- Γιατί τα συναισθήματα είναι τόσο υπερβολικά, που λες “αυτό δεν είναι τηλεόραση — είναι performance art”.
