Στέλνω τη δική μου «επιστολή», θέτω ερωτήματα, αμφιβάλω αν ο τίτλος μπήκε τυχαία ή αν είχε σκοπό το προφανές -και το πέτυχε
Με αφορμή το άρθρο της Σοφίας Γιαννακά με τίτλο «Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει» (iefimerida.gr), θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις που θεωρώ σημαντικές για την κατανόηση του αγώνα της κυρίας Καρυστιανού, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι.
Η Μαρία Καρυστιανού, όπως και πολλοί άλλοι γονείς, βιώνει την ανείπωτη απώλεια του παιδιού της από την τραγωδία των Τεμπών. Ο πόνος της δεν έχει πολιτικό χρώμα· είναι ένας ανθρώπινος πόνος που υπερβαίνει κομματικές γραμμές και ιδεολογίες. Η απόφασή της να μετατρέψει τον θρήνο σε δράση και να αναζητήσει δικαιοσύνη αποτελεί φυσική αντίδραση μιας μητέρας που επιθυμεί να αποτρέψει παρόμοιες τραγωδίες στο μέλλον.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι, αν ο αγώνας της εργαλειοποιήθηκε πολιτικά, η ευθύνη δεν βαραίνει την ίδια. Η επιδίωξή της για διαφάνεια και λογοδοσία δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως υπερβολική ή κατευθυνόμενη. Αντίθετα, αποτελεί παράδειγμα ενεργού πολίτη που διεκδικεί απαντήσεις και αλλαγές προς όφελος της κοινωνίας.
Όσον αφορά προηγούμενες τραγωδίες, όπως αυτή στο Μάτι, η έλλειψη ανάλογης δημόσιας αντίδρασης δεν μπορεί να αποδοθεί στην κυρία Καρυστιανού ή σε άλλους μεμονωμένους πολίτες. Κάθε τραγωδία είναι μοναδική, και η κοινωνική αντίδραση διαμορφώνεται από πολλούς παράγοντες. Αν από τα λάθη του παρελθόντος μαθαίνουμε και επιδιώκουμε μεγαλύτερη λογοδοσία σήμερα, αυτό είναι ένα θετικό βήμα προς τα εμπρός.
Συμφωνώ μαζί σας, κυρία Γιαννακά, ότι η πολιτική εργαλειοποίηση του πόνου είναι κατακριτέα. Ωστόσο, η κριτική θα πρέπει να στρέφεται προς εκείνους που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τέτοιες καταστάσεις για πολιτικό όφελος, όχι προς τους ανθρώπους που, μέσα από τον πόνο τους, επιδιώκουν την αλλαγή. Στα κόμματα της αντιπολίτευσης που τη χρησιμοποιούν για να βγουν στο φως και όχι σε εκείνη. «Αντιπολίτευση, το ‘χεις παρακάνει» θα ήταν ένας πιο ταιριαστός τίτλος για το άρθρο σας θεωρώ.
